Music - Alexis / Eugene
Lyrics - Giorgos

Μέρες μουντές και αγχωμένες σε καλούν σε ένα κλειστό
οριζόντιο επίπεδο της αιματοκυλισμένης άψυχης ζωής που
γεμίζει το κάθε λεπτό σου πετώντας στο απέραντο κενό της
μαύρης θάλασσας που πνίγει κάθε λυγμό σου φωνάζοντας να
συνεχίσεις,γιατί μόνο έτσι θα αποδείξεις ότι δεν φοβάσαι τον
θάνατο και θα χτίσεις κάθε λεπτό με το αίμα σου που ρε φίλε
δικό σου είναι,για όλους,για σένα και απο ‘κείνους...

Αξίες που έχουν φτιάξει στο μυαλό σου την ιδέα ότι κάθε
Λεπτό δεν σου ανήκει αλλά είναι δικό σου...’’Ζήσε και φτιάξε
για’σένα’’ χαρίζοντας σε στιγμές πόνου την αβάσταχτη θλίψη
της ζωής σου...Αλλά όχι,πρέπει να πας μέχρι το τέλος γιατί η
άβυσσος σε φωνάζει κάπου εκεί που θες εσύ χωρίς να αφήνεις
να ξεφύγεις γιατί αυτό ξέρεις και έμαθες μεσ’την
αυταπάρνηση που πλανιέσαι...Θάνατος η αξία που έμαθες να
μην θες να αποκτήσεις φτάνοντας...

Και όμως ποτέ δεν θα ήθελες να αποκτήσεις ένα λεπτό για
όλους,για την ατομικότητα του συνόλου φτιαγμένη έτσι ώστε
να καταλύεται η μοναδική μορφή της ομάδας,στο μυαλό σου
χαμένες έννοιες στον τάφο της συνείδησης,καταστροφή
έντεχνα φυτεμένη στον κάμπο...Κι όμως χάθηκε...

Γιατί έτσι έμαθες,έζησες,ζείς,αναπνέεις,πεθαίνεις φοβούμενος
αυτό που πρέπει να θέλεις να αποκτήσεις θαμμένο εκεί στη
μαύρη θάλασσα του κάμπου...Όπως μέχρι τώρα ήρθε θαμμένη
εξέλιξη...Νεκρά σήψη,νεκρική ακαμψία χωρίς σωτηρία;Φυγή ο
θάνατος του,με τον τρόπο που σου λένε και έχεις μάθει...
Σιγή...Χωρίς σκέψη...
Η τελική διαταγή να τηρήσεις και να πεθάνεις...



Dreary and featureless days invite you to a closed horizontal level
of your bloodstained soulless life that occupies every moment
Flying in the vast void of the black sea that drawns your sobbing
Screaming to endure, it's the only way to prove that you are not afraid of death
And you will carve every moment with your blood, hey friend it's yours, for all, for you and from them.

Values fooling your mind that every moment is not yours
But it is your own...'Live and create for yourself' sparing to painful times
The unbearable grief of your life... But no, you have to reach the end because the abyss
is calling you, in a place you desire without letting yourself go, for this is what you know and learnt within the
self-denial you are roaming...Death is a value you learnt not to wish to get by reaching....

But you'd never like to have a minute for everyone, for the individuality of the mass
tailored for the catalysis of the single group form, senses inside your mind gone
In the tomb of consciousness, disaster artfully planted in the plain.. And yet it is lost...

Because this is what you learnt, how you lived, you live, you breathe, you die full of apprehension for what you have to want to get
Buried deep within the black sea of the plain.. Just like the buried progress came hitherto...Dead decay,
Rigor mortis with no salvation, his death is escape, by the way they tell you and you are taught...
Silence...No thought...
The final order to obey and die....